We springen even terug in de tijd.
Op 18 Februari 2015 ben ik mama geworden, zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen hebben. Ik was 12 dagen over tijd, maar de contracties zijn nog helemaal vanzelf begonnen. Gelukkig! Want ingeleid worden, zag ik echt niet zitten. Ik wou een zo natuurlijk mogelijke bevalling.
Op dinsdagavond 17 februari is het echt allemaal begonnen. Ik had de nacht ervoor slecht geslapen. 's Middags moest ik even langs het ziekenhuis om aan de monitor te hangen. Dit moest ik om de dag doen, omdat ik over tijd was. Toen ik thuis kwam, werden de "krampen" steeds erger en steeds regelmatiger. Ik had Karen die avond toch maar opgebeld om terug te komen, want ze was die middag ook mee naar het ziekenhuis geweest. Lang zou het nu niet meer duren.
Ik wou graag zo lang mogelijk thuis blijven. We zijn uiteindelijk ook pas om 12u 's nachts naar het ziekenhuis gegaan. Ze vroegen bij de spoed wat ik kwam doen... Wat een mopje! Ik stond daar te puffen en had een immense buik! Achja, daarbij vroeg ze ook nog of ik een rolstoel nodig had. Dat vond ik een beetje overdreven. Voordat ze die rolstoel genomen zouden hebben, was ik al lang te voet op de verloskamer. De dame van de spoed liep met ons mee naar de lift. Toen Karen, mama en ik uit de lift wilden stappen, kreeg ik natuurlijk net weer een wee! Ik ben dus maar in die deuren blijven staan om de wee weg te puffen.
Ik wou graag zo lang mogelijk thuis blijven. We zijn uiteindelijk ook pas om 12u 's nachts naar het ziekenhuis gegaan. Ze vroegen bij de spoed wat ik kwam doen... Wat een mopje! Ik stond daar te puffen en had een immense buik! Achja, daarbij vroeg ze ook nog of ik een rolstoel nodig had. Dat vond ik een beetje overdreven. Voordat ze die rolstoel genomen zouden hebben, was ik al lang te voet op de verloskamer. De dame van de spoed liep met ons mee naar de lift. Toen Karen, mama en ik uit de lift wilden stappen, kreeg ik natuurlijk net weer een wee! Ik ben dus maar in die deuren blijven staan om de wee weg te puffen.
Eigenlijk ging het al bij al nog best snel. Ik kon in het begin heel goed de weeën weg puffen. Thuis vond ik het ook vlot gaan. Terwijl ik de wee rustig weg pufte, hield mama of Karen de timer in de gaten. Ik vond het makkelijker gaan als ze dan even niks zeiden. Toen ik in het ziekenhuis aan kwam, had ik al 6cm ontsluiting, wat best goed was! Maar rond 3u 's nachts kreeg ik persweeën. Jammer genoeg had ik nog maar 7cm opening, dus mocht ik nog niet persen. Toen werd het natuurlijk ook heel erg pijnlijk. Maar een epidurale wou ik nog steeds niet! Ik had liever even pijn dan een ruggenprik waarbij er van alles mis kan gaan. Ik wou alles echt meemaken! En wat is pijn? Als je daarna je kleintje op je hebt liggen, weet je echt wel dat het het allemaal waard is geweest!
Mijn buurvrouw, die als vroedvrouw werkt in het ziekenhuis, had mij verteld dat ik haar mocht bellen als het zo ver was, dan kwam zij de bevalling wel doen. Dat vond ik echt heel erg fijn. Ik ken haar goed en dat stelde mij gerust. Ze had die dag overdag gewerkt, maar stond om 3u 's nachts aan mijn zijde! Echt lief. En dat terwijl ze 's morgensvroeg weer moest beginnen werken.
Het geluk was dat ik als enige aan het bevallen was die nacht. De vroedvrouwen hadden alle tijd voor mij. Ik had er uiteindelijk dus twee bij. Isabelle had me de hele nacht begeleid, ook nog toen Ruth er bij was. Ruth heeft uiteindelijk de bevalling gedaan, terwijl de gynaecoloog erbij stond te kijken. Ik heb echt een hele fijne bevalling gehad. De vroedvrouwen hebben zo goed hun best gedaan en me echt goed geholpen. Ik had een geboorteplan en daar hebben ze ook echt naar gekeken. Ik ben dus uiteindelijk zonder enige medicatie bevallen en wat een mooie ervaring was dat!
Op 18 februari om 5.43u is Stach Wout Staals geboren. Hij was welgeteld 56,5 (!) cm en woog 3,825kg! Wat een baby! De gevoelens die daarbij komen kijken, kun je gewoon niet beschrijven. Het is echt iets prachtigs! Ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt, wat ik ook heel erg graag wou.
Toen ze mij gingen verfrissen, mocht Stach even op schoot bij Omi. En wat deed hij daar? Hij begon te duimen! Mama nam snel een foto. Daarna heeft hij ook meteen even bij Karen geknuffeld.
Daarna kom je dan op de kamer met je kleintje en dan begint het pas echt door te dringen... Ik ben mama geworden! Mama en Karen zijn even thuis gaan slapen, want ze waren natuurlijk ook doodop. Ze hadden heel de nacht aan mijn zijde gestaan (en gezeten). Rond half 9 's morgens was ik uiteindelijk alleen op de kamer, met mijn lieve kleine spruit. Ik was van plan om nog wat te rusten voordat het bezoek zou komen, maar ik kon niet anders dan naar mijn lieve Stach kijken! Ik had dus gewoon even gerust met Stach bij mij, slapen kon en wou ik op dat moment niet. Ik had bewust alleen de familie 's morgens gebeld, zodat ik een rustige eerste dag zou hebben. 's Avonds heb ik mijn vrienden en vriendinnen gestuurd.
De dag erop heb ik de bevalling op video bekeken. Ik ben zo blij dat ik die beelden heb! Op het moment van de bevalling, ben je zo ver weg en echt in trance, waardoor je je vaak de helft niet meer herinnerd. Karen heeft gefilmd en mama heeft foto's genomen. Ik kijk daar nog vaak naar, omdat ik het zo mooi vind. Het is gewoon onbeschrijfelijk!
Stach is nu ondertussen alweer bijna 4 maanden. De tijd vliegt echt enorm hard! Hij lacht, brabbelt, grijpt, rolt om, wilt heel de tijd staan,... Kleine jongens worden groot! Ik geniet van elk moment. Ik heb natuurlijk ook al duizenden foto's. Ik kijk soms terug naar foto's van de eerste weken en wat een verschil is dat in vergelijking met nu! Hij is zo hard gegroeid! Hij is nu ongeveer 10cm groter dan bij de geboorte en weegt ongeveer 2,5kg meer.
Op 12 maart ben ik grote zus geworden. Wolf doet het ook echt super goed! Hij was bij de geboorte 52cm en woog 3,700kg. Stach en ik zaten al even in de wachtkamer, toen Gerd ons kwam roepen. We mochten gaan kijken in de verloskamer. Wat een klein schatje! Het was heel erg snel en vlot gegaan bij mama. Natuurlijk ook zonder ruggenprik.
Stach en Wolf zijn helemaal gek van elkaar! Nu spelen ze ook echt samen, en reageren ze op elkaar. Wolf is 3 maanden geworden, Stach is bijna 4 maanden. Ze zijn nu ongeveer even groot, maar Wolf weegt zelfs meer dan Stach! Heerlijke mennekes zijn het.
Ik vind het echt heerlijk om mama te zijn. De geluidjes, aanrakingen, lachjes, alle momenten. Ik koester het allemaal. Ik kan en wil me geen leven meer voorstellen zonder Stach. Zo verliefd dat ik ben op mijn kleine spruit. Ik kan de gevoelens zelfs niet beschrijven! Ik ben trots op alles wat hij doet, gewoon omdat het mijn kindje is. Ik knuffel en kus hem nog steeds elke vijf minuten. Sommige mensen hebben me verteld dat dit wel een keer stopt, maar dat zal bij mij nog wel wat jaren duren, denk ik! 's Morgens (en 's nachts) wakker worden naast mijn lieve schat, is een mooi begin van de dag. Ja, ik doe aan co-sleeping. Ik kan het alleen maar aanraden. Stach ligt lekker bij mij in bed. Als ik wakker word van een geluidje, want dat heb je als mama, dan kijk ik gewoon even opzij en zie ik meteen of er iets aan de hand is. Stach heeft meestal nog 1 nachtvoeding. Ik neem hem dan gewoon bij mij, leg hem aan de borst en slaap verder. Wanneer hij loslaat, wissel ik van kant en slaap ik weer verder. Hij valt daarna ook gewoon meteen in slaap. Wat een luxe! Borstvoeding is gewoon zo fijn. Het is de beste voeding voor je kleintje, je hebt het altijd bij, het is altijd op temperatuur,... Gewoon lekker makkelijk. Ik geef al bijna 4 maanden borstvoeding, en ik ben nog lang niet van plan om ermee te stoppen. Stach is er helemaal gelukkig mee en groeit enorm goed! Lekkere mama-melk!
Ik vind het alleen jammer dat er nog altijd een taboe rond borstvoeding heerst. Dit is de meest natuurlijke voeding, maar toch zijn er mensen die het vies/belachelijk/ongepast/... vinden. Jammer voor hun dan. Ik voed wanneer Stach honger heeft. Als dit nu net is wanneer ik op restaurant ben, dan is dat zo. Stach krijgt voeding op vraag, dus is het altijd een verrassing wanneer hij honger heeft. Ik vind natuurlijk ook dat je je borst niet aan heel de wereld moet laten zien, maar discreet voeden gaat. Het enige wat je dan ziet, is het achterhoofdje van mijn kereltje. Heerlijk met die lekkere haartjes! Is toch een leuk uitzicht? Ik snap vaak niet waarom mensen er moeilijk over doen. De borstvoedings-bh's van tegenwoordig zien er zo leuk uit en zijn mooi discreet. Mensen geven hun kindje toch ook gewoon een flesje als ze ergens zijn? Dan kan borstvoeding ook gewoon. Er zijn wel eens mensen die mij aan blijven staren, maar dan lach ik gewoon extra vriendelijk. Ze zijn er nog nooit wat van komen zeggen, maar als ze dat doen, heb ik natuurlijk wel wat antwoorden klaar. Tenslotte is de mensheid zo blijven groeien! Moeder Maria heeft Jezus zo ook gewoon gevoed. Je denkt toch niet dat ze in die tijd al flesjes hadden?! Ik blijf gewoon lekker voeden, wanneer mijn lieve Stach honger heeft.
Ik vind het ook wel heel erg fijn dat mijn vrienden hier nooit moeilijk over gedaan hebben. Het kan altijd dat iemand er een andere mening over heeft natuurlijk, maar zij hebben mij gewoon altijd gesteund en vinden het nu ook gewoon doodnormaal. En zo hoort het ook!
Ik wil nog even iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, berichtjes, cadeautjes en bezoekjes! Echt fijn dat jullie allemaal aan me denken en Stach hebben welkom geheten in deze mooie wereld! Al de lieve woordjes hebben voor een blijvende glimlach gezorgd. Ik zit nog steeds op mijn roze wolk. Dank jullie wel!
Ik ben ook heel erg gelukkig met al mijn lieve vrienden en vriendinnen. Ze zijn me altijd blijven steunen. Stach is helemaal gek op zijn ooms en tanties!
Mijn familie mag ik natuurlijk ook niet vergeten. Ze staan altijd voor ons klaar!
Stach en ik mogen nog thuis wonen, bij Omi, Opi en Wolf. Daar zijn we ook heel erg blij om!
Nog even een update'je. Ik had afgelopen maandag, 8 juni, mijn examens. Dit waren er meteen vier. Het was de allereerste keer dat Stach bij mama zou blijven. Nonna was op Wolf komen passen, zodat mama met Stach en mij mee naar Hasselt kon. Dan kon ik nog even voor het examens voeden, en meteen erna ook. Ik kolf nog niet en wou dat ook niet voor die ene dag doen. Ik had best wel veel zenuwen, niet voor het examen, maar wel om Stach achter te laten. Ik wist dat mama het super zou doen, maar toch was het mijn kleine baby'tje die ik even niet bij mij ging hebben. De eerste 5 minuten van het examen, had ik al tig keer op de klok gekeken. Was het nu nog maar 5 minuten bezig? Het leek wel een eeuwigheid! Ik had een paar foto'tjes meegenomen, zodat ik daar naartoe kon kijken als ik hem miste. En maar goed dat ik ze bij had, want ik heb elke minuut wel even gekeken. Na 2u en 15min. had ik mijn examens eindelijk klaar. Stach sliep gewoon al die tijd! Mama was in het centrum gaan wandelen. Het was allemaal super gegaan! Nu nog wachten op mijn punten, die hopelijk net zo goed gaan zijn.
Ik wil proberen om vanaf nu weer regelmatig een blogberichtje te schrijven, want er zijn nog zoveel dingen die ik niet verteld heb. Maar voor nu is deze blog wel lang genoeg! Heel erg veel plezier met lezen!
Dikke kus,
Meike... & Stach!
XX
Mijn buurvrouw, die als vroedvrouw werkt in het ziekenhuis, had mij verteld dat ik haar mocht bellen als het zo ver was, dan kwam zij de bevalling wel doen. Dat vond ik echt heel erg fijn. Ik ken haar goed en dat stelde mij gerust. Ze had die dag overdag gewerkt, maar stond om 3u 's nachts aan mijn zijde! Echt lief. En dat terwijl ze 's morgensvroeg weer moest beginnen werken.
Het geluk was dat ik als enige aan het bevallen was die nacht. De vroedvrouwen hadden alle tijd voor mij. Ik had er uiteindelijk dus twee bij. Isabelle had me de hele nacht begeleid, ook nog toen Ruth er bij was. Ruth heeft uiteindelijk de bevalling gedaan, terwijl de gynaecoloog erbij stond te kijken. Ik heb echt een hele fijne bevalling gehad. De vroedvrouwen hebben zo goed hun best gedaan en me echt goed geholpen. Ik had een geboorteplan en daar hebben ze ook echt naar gekeken. Ik ben dus uiteindelijk zonder enige medicatie bevallen en wat een mooie ervaring was dat!
Op 18 februari om 5.43u is Stach Wout Staals geboren. Hij was welgeteld 56,5 (!) cm en woog 3,825kg! Wat een baby! De gevoelens die daarbij komen kijken, kun je gewoon niet beschrijven. Het is echt iets prachtigs! Ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt, wat ik ook heel erg graag wou.
Toen ze mij gingen verfrissen, mocht Stach even op schoot bij Omi. En wat deed hij daar? Hij begon te duimen! Mama nam snel een foto. Daarna heeft hij ook meteen even bij Karen geknuffeld.
Daarna kom je dan op de kamer met je kleintje en dan begint het pas echt door te dringen... Ik ben mama geworden! Mama en Karen zijn even thuis gaan slapen, want ze waren natuurlijk ook doodop. Ze hadden heel de nacht aan mijn zijde gestaan (en gezeten). Rond half 9 's morgens was ik uiteindelijk alleen op de kamer, met mijn lieve kleine spruit. Ik was van plan om nog wat te rusten voordat het bezoek zou komen, maar ik kon niet anders dan naar mijn lieve Stach kijken! Ik had dus gewoon even gerust met Stach bij mij, slapen kon en wou ik op dat moment niet. Ik had bewust alleen de familie 's morgens gebeld, zodat ik een rustige eerste dag zou hebben. 's Avonds heb ik mijn vrienden en vriendinnen gestuurd.
De dag erop heb ik de bevalling op video bekeken. Ik ben zo blij dat ik die beelden heb! Op het moment van de bevalling, ben je zo ver weg en echt in trance, waardoor je je vaak de helft niet meer herinnerd. Karen heeft gefilmd en mama heeft foto's genomen. Ik kijk daar nog vaak naar, omdat ik het zo mooi vind. Het is gewoon onbeschrijfelijk!
Stach is nu ondertussen alweer bijna 4 maanden. De tijd vliegt echt enorm hard! Hij lacht, brabbelt, grijpt, rolt om, wilt heel de tijd staan,... Kleine jongens worden groot! Ik geniet van elk moment. Ik heb natuurlijk ook al duizenden foto's. Ik kijk soms terug naar foto's van de eerste weken en wat een verschil is dat in vergelijking met nu! Hij is zo hard gegroeid! Hij is nu ongeveer 10cm groter dan bij de geboorte en weegt ongeveer 2,5kg meer.
Op 12 maart ben ik grote zus geworden. Wolf doet het ook echt super goed! Hij was bij de geboorte 52cm en woog 3,700kg. Stach en ik zaten al even in de wachtkamer, toen Gerd ons kwam roepen. We mochten gaan kijken in de verloskamer. Wat een klein schatje! Het was heel erg snel en vlot gegaan bij mama. Natuurlijk ook zonder ruggenprik.
Stach en Wolf zijn helemaal gek van elkaar! Nu spelen ze ook echt samen, en reageren ze op elkaar. Wolf is 3 maanden geworden, Stach is bijna 4 maanden. Ze zijn nu ongeveer even groot, maar Wolf weegt zelfs meer dan Stach! Heerlijke mennekes zijn het.
Ik vind het echt heerlijk om mama te zijn. De geluidjes, aanrakingen, lachjes, alle momenten. Ik koester het allemaal. Ik kan en wil me geen leven meer voorstellen zonder Stach. Zo verliefd dat ik ben op mijn kleine spruit. Ik kan de gevoelens zelfs niet beschrijven! Ik ben trots op alles wat hij doet, gewoon omdat het mijn kindje is. Ik knuffel en kus hem nog steeds elke vijf minuten. Sommige mensen hebben me verteld dat dit wel een keer stopt, maar dat zal bij mij nog wel wat jaren duren, denk ik! 's Morgens (en 's nachts) wakker worden naast mijn lieve schat, is een mooi begin van de dag. Ja, ik doe aan co-sleeping. Ik kan het alleen maar aanraden. Stach ligt lekker bij mij in bed. Als ik wakker word van een geluidje, want dat heb je als mama, dan kijk ik gewoon even opzij en zie ik meteen of er iets aan de hand is. Stach heeft meestal nog 1 nachtvoeding. Ik neem hem dan gewoon bij mij, leg hem aan de borst en slaap verder. Wanneer hij loslaat, wissel ik van kant en slaap ik weer verder. Hij valt daarna ook gewoon meteen in slaap. Wat een luxe! Borstvoeding is gewoon zo fijn. Het is de beste voeding voor je kleintje, je hebt het altijd bij, het is altijd op temperatuur,... Gewoon lekker makkelijk. Ik geef al bijna 4 maanden borstvoeding, en ik ben nog lang niet van plan om ermee te stoppen. Stach is er helemaal gelukkig mee en groeit enorm goed! Lekkere mama-melk!
Ik vind het alleen jammer dat er nog altijd een taboe rond borstvoeding heerst. Dit is de meest natuurlijke voeding, maar toch zijn er mensen die het vies/belachelijk/ongepast/... vinden. Jammer voor hun dan. Ik voed wanneer Stach honger heeft. Als dit nu net is wanneer ik op restaurant ben, dan is dat zo. Stach krijgt voeding op vraag, dus is het altijd een verrassing wanneer hij honger heeft. Ik vind natuurlijk ook dat je je borst niet aan heel de wereld moet laten zien, maar discreet voeden gaat. Het enige wat je dan ziet, is het achterhoofdje van mijn kereltje. Heerlijk met die lekkere haartjes! Is toch een leuk uitzicht? Ik snap vaak niet waarom mensen er moeilijk over doen. De borstvoedings-bh's van tegenwoordig zien er zo leuk uit en zijn mooi discreet. Mensen geven hun kindje toch ook gewoon een flesje als ze ergens zijn? Dan kan borstvoeding ook gewoon. Er zijn wel eens mensen die mij aan blijven staren, maar dan lach ik gewoon extra vriendelijk. Ze zijn er nog nooit wat van komen zeggen, maar als ze dat doen, heb ik natuurlijk wel wat antwoorden klaar. Tenslotte is de mensheid zo blijven groeien! Moeder Maria heeft Jezus zo ook gewoon gevoed. Je denkt toch niet dat ze in die tijd al flesjes hadden?! Ik blijf gewoon lekker voeden, wanneer mijn lieve Stach honger heeft.
Ik vind het ook wel heel erg fijn dat mijn vrienden hier nooit moeilijk over gedaan hebben. Het kan altijd dat iemand er een andere mening over heeft natuurlijk, maar zij hebben mij gewoon altijd gesteund en vinden het nu ook gewoon doodnormaal. En zo hoort het ook!
Ik wil nog even iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, berichtjes, cadeautjes en bezoekjes! Echt fijn dat jullie allemaal aan me denken en Stach hebben welkom geheten in deze mooie wereld! Al de lieve woordjes hebben voor een blijvende glimlach gezorgd. Ik zit nog steeds op mijn roze wolk. Dank jullie wel!
Ik ben ook heel erg gelukkig met al mijn lieve vrienden en vriendinnen. Ze zijn me altijd blijven steunen. Stach is helemaal gek op zijn ooms en tanties!
Mijn familie mag ik natuurlijk ook niet vergeten. Ze staan altijd voor ons klaar!
Stach en ik mogen nog thuis wonen, bij Omi, Opi en Wolf. Daar zijn we ook heel erg blij om!
Nog even een update'je. Ik had afgelopen maandag, 8 juni, mijn examens. Dit waren er meteen vier. Het was de allereerste keer dat Stach bij mama zou blijven. Nonna was op Wolf komen passen, zodat mama met Stach en mij mee naar Hasselt kon. Dan kon ik nog even voor het examens voeden, en meteen erna ook. Ik kolf nog niet en wou dat ook niet voor die ene dag doen. Ik had best wel veel zenuwen, niet voor het examen, maar wel om Stach achter te laten. Ik wist dat mama het super zou doen, maar toch was het mijn kleine baby'tje die ik even niet bij mij ging hebben. De eerste 5 minuten van het examen, had ik al tig keer op de klok gekeken. Was het nu nog maar 5 minuten bezig? Het leek wel een eeuwigheid! Ik had een paar foto'tjes meegenomen, zodat ik daar naartoe kon kijken als ik hem miste. En maar goed dat ik ze bij had, want ik heb elke minuut wel even gekeken. Na 2u en 15min. had ik mijn examens eindelijk klaar. Stach sliep gewoon al die tijd! Mama was in het centrum gaan wandelen. Het was allemaal super gegaan! Nu nog wachten op mijn punten, die hopelijk net zo goed gaan zijn.
Ik wil proberen om vanaf nu weer regelmatig een blogberichtje te schrijven, want er zijn nog zoveel dingen die ik niet verteld heb. Maar voor nu is deze blog wel lang genoeg! Heel erg veel plezier met lezen!
Dikke kus,
Meike... & Stach!
XX
