De laatste weken zijn zo enorm snel gegaan. Ik heb het erg druk gehad op school, waardoor de tijd wel heel erg voorbij is gevlogen. Twee weken geleden hebben er paar meisjes op school mijn buik ingegipst. Het was een heel gek gevoel om de natte gips op mijn blote buik te krijgen. Het werd na een tijdje ook erg zwaar, maar gelukkig is alles goed gegaan. De leerkracht die erbij was, had een beetje schrik dat ik zou flauwvallen, omdat de gips warmte uit het lichaam onttrekt bij het opdrogen. Maar dit is gelukkig niet gebeurd. De meisjes hebben snel gewerkt en het resultaat ziet er kei leuk uit! Ik weet nog niet goed wat ik met de gipsbuik ga doen, maar ik heb al wel heel leuke ideetjes gevonden.
De laatste tijd beweegt mijn kindje zo veel én op de gekste momenten! Zo stond ik laatst met mama in de winkel, toen ik een heel erg gek gevoel kreeg. Het leek alsof de baby mijn blaas aan het kriebelen was. Het was geen stamp, maar echt een langdurig kriebelig gevoel. Ik moest echt mijn best doen om niet in mijn broek te plassen! De laatste tijd krijg ik dat gevoel steeds vaker. Vooral als ik net recht sta, of een snelle beweging maak. Het kietelt dan zo erg! Ook heb ik vaak 's avonds het gevoel dat de baby kopjerol en salto's aan het maken is. Net alsof er een feestje in mijn baarmoeder is! Maar elke keer als ik kijk, dan stopt het natuurlijk... Filmen lukt helaas ook niet. Maar ik geef het zo snel niet op! Ik hoop dat ik het binnenkort op film krijg.
Vorige week zijn Karen (mijn beste vriendin) en ik een fotoshoot gaan doen. Ik wou nog graag leuke foto's van ons samen hebben, met mijn buikje erbij, en ik had een verrassing. Ik had met Joni, de fotograaf, een heel plan afgesproken. Karen had gelukkig helemaal niks door, en dat was ook wel heel duidelijk toen het moment daar was. Joni vertelde dat als we omgekleed waren, we al klaar konden gaan staan. Zij had zich ook al klaar gezet. Ik heb toen expres nog even wat gedronken, zodat ik een excuus had om Karen eerst klaar te laten staan, anders viel heel de planning door het water. Ik nam het kadertje met de echo mee en zei dat ik gewoon nog wat foto's wou met de echo erbij. Ik wist dat Karen het zo niet ging doorhebben. Joni zei dat we tegenover elkaar moesten gaan staan. Ze begon foto's te nemen, terwijl Karen nog niks door had. Ik vond het zo spannend! Mijn hart ging tekeer! Ik zei: 'Ik weet niet of je het kan zien'. Karen keek naar de echo en rende meteen het bos in. Ze was in schok! Ze had traantjes in haar ogen, toen ze zei: 'Ja, natuurlijk!'. Ik had een van de laatste echo's in een kadertje gestopt, met daarop de tekst: 'Wil jij mijn meter zijn?'.
Ik ben zo blij dat heel het plan gelukt is. We hebben leuke foto's van dat speciale moment. En mijn kindje gaat de liefste meter ooit hebben!
Tijdens de foto's die erna genomen werden, kon Karen het nog steeds niet geloven! We hebben die namiddag echt wat afgelachen. En al de foto's zijn super mooi geworden. Ik ga er binnenkort wat uitzoeken voor in het babyfotoalbum en voor op de babykamer.
Een paar weekjes geleden heb ik het matrasje voor in het babybedje opgehaald. Dit was een cadeautje van de peter van mijn kindje, mijn allerliefste neefje Robbe, en zijn mama. Toen ik ermee thuis kwam, kon ik niet wachten om het bedje op te maken, dus ben ik er meteen aan begonnen. Het ziet er zo schattig uit! Alle spulletjes zien er zo lief uit! Het wordt steeds spannender. Ik kijk er echt naar uit! Ookal besef ik het nog niet helemaal... Ik word binnenkort mama. Het besef zal er pas zijn als mijn baby'tje op mij ligt.
Ik heb een lijstje gemaakt van de dingen die ik nog allemaal wil doen voordat ik ga bevallen. Ik ben bezig met het ontwerpen van het geboortekaartje, de geboortesuiker, de geboortelijst,... Ook heb ik een pronostiek gemaakt. Ik neem die vanaf nu overal mee naartoe, zodat iedereen een kans krijgt om de het in te vullen. Ik ben benieuwd wie het dichtste bij de geboortedatum, het geboortegewicht en de lengte gaat zitten! Ik wil nog een kleine prijs verzinnen voor de winnaar.
Gisteren was het Thanksgiving. We hebben thuis gezellig samen gekookt. Sweet potatoes, een stukje kalkoensfilet, verse cranberry saus en als nagerechtje appel-perencruble. Het was heerlijk! Na het eten hebben we een rondje gedaan en hebben we elk een paar dingen gezegd waar we dankbaar voor zijn. Ik geniet echt van die familiemomenten. Ookal denk ik op Thanksgiving altijd weer even terug aan mijn mooie jaar in Amerika, ik weet dat er ooit een moment komt dat ik samen met mijn kleintje terug naar mijn tweede thuis ga. Dan laat ik hem of haar al mijn favoriete plekken daar zien.
Ik maak snel weer een nieuwe blog. Het kort nu allemaal zo op!
Morgen ga ik gezellig een dagje naar de Antwerpse Zoo met Robbe. Ik kijk er al naar uit!
Tot de volgende blog!
Meike, en the little one
Geen opmerkingen:
Een reactie posten