Trots!

Vandaag is Stach voor de eerste keer naar de kinderopvang geweest. Ik had heel erg veel zenuwen. Mijn kleintje achterlaten, na 6,5 maandjes constant bij mij te zijn geweest, en dan ook nog bij "vreemden", vond ik niet zo'n leuk idee. Maar het moet nu eenmaal. Ik moet vanaf 21 september terug naar school, dus Stach gaat dan een paar dagen in de week naar de kinderopvang.
Het viel vandaag heel goed mee. Het was een wendagje, van 10 tot 13u. Hij heeft fijn gespeeld, de andere kindjes leren kennen, heel erg goed gegeten en ook wat geslapen. Slapen in zijn bedje lukte nog niet, in de kinderwagen wel. Toen we al even thuis waren, werd hij wakker met een grote glimlach op zijn gezichtje. Dus ik neem aan dat het een leuke dag is geweest!

Na lange tijd heb ik eindelijk de tijd en zin gevonden om weer even aan een blog te werken. Ik heb dagenlang een beetje tekst geschreven en was het dan weer beu. Maar nu heb ik het eindelijk afgewerkt! Dit is gewoon leuk voor later. Dan kan ik alles nog eens teruglezen en lees ik waarschijnlijk over zaken die ik zelf al vergeten was. Dit is een heel eerlijk blogbericht, omdat dat ook wel een keertje mag.

Vroeger had ik mijn eigen ideeën over bepaalde zaken. Ik wou dat mijn kindjes gingen duimen, een tutje vond ik maar niks. Ik zou in het begin elk dutje mee gaan slapen. En ik zou vooral gewoon altijd mijn eigen ideeën blijven volgen. Maar wat verandert dat allemaal als je nu eenmaal mama bent!
De tweede nacht had Stach zo'n zuigbehoefte! Hij vond mijn pink niet genoeg, maar heel de nacht aan mijn borst hangen was ook geen oplossing. De vroedvrouw zei: 'een tutje anders?'. Ojee, wat een vraag! Ik wou geen tutje... Stach ging duimen. Toen hij ongeveer 30minuutjes oud was, had hij ten slotte wel zijn duimpje zelf in zijn mond gestopt. Dus hij zou dat nog wel eens doen! Maar een huilend kindje vond ik ook zo zielig. Hij kreeg dan toch maar een tutje en was meteen stil. Als mijn kleintje daar gelukkig mee was... nou vooruit dan. Nu zijn we 5,5 maanden later en heeft Stach soms zijn tutje om in slaap te vallen, soms zijn duimpje of vingers, maar vooral de borst. Dit werkt voor hem het beste. Hij heeft de borst niet altijd nodig, maar is voor hem wel het fijnste. Een probleem is dit niet want hij slaapt toch lekker bij mama in bed. Is by the way heerlijk, want wij houden nu eenmaal van knuffelen! Ook is dat lekker makkelijk voor de voeding 's nachts, die hij nog echt wel nodig heeft. De afgelopen dagen weken hebben we wat geoefend op zelf in slaap vallen. Ik ga dan langs hem liggen. De eerste dag heeft hij 10 minuutjes gejengeld. Een paar keer echt gehuild, maar dan troostte ik hem en legde ik hem weer terug. Na 10 minuten sliep hij. Een wonder was het! Dag 2 ging het niet zo goed. Na 25 minuten jengelen, heel wat troosten en terug in bed leggen, was hij nog steeds helemaal van streek. De borst dan maar en meneertje sliep binnen de minuut. Dag 3 duurde het 9 minuten, dag 4 duurde het amper 4 minuten. Ik ben enorm trots op mijn kleine ventje! Hij slaapt dus nu ook zonder aan de borst in slaap te vallen. Dit lukte ervoor alleen maar in de draagdoek/draagzak of als je een lange tijd met hem op de arm rond wandelde. Uiteindelijk slaapt hij nog het beste in de draagzak. Hij slaapt dan vaak 2 tot 3u door. In bed is dat maar een uurtje.

Wat ik soms erg vervelend vind, is dat andere mensen zich er zo druk om maken. 'Nog een nachtvoeding? Mijn kind sliep bij 8 weken gewoon door hoor!', 'Slaapt hij bij jou in bed? Ben je niet bang dat je op hem gaat liggen? En goh, die krijg je nooit meer uit je bed, hoor!' 'Geef je nog steeds borstvoeding? Wat een verwend kindje!' 'Je volgt Stach zijn ritme? Het is je eerste zeker?' 'Je moet hem wel eens bij iemand laten, anders wordt hij vreemd en gaat hij nooit meer een oppas willen!' Enzovoort. Mensen denken vaak dat ze het beter weten. Gelukkig is Stach mijn kindje en kies ik hoe ik hem opvoed. Als hij nog een nachtvoeding wilt, en daardoor slaapt van 23-9.30u? Laat die nachtvoeding dan maar komen! En ja hij slaapt lekker bij mij in bed. De voordelen zijn goed! En ooit gaat hij wel in zijn eigen bedje, hoor. Heb ik zelf vroeger ook gewoon gedaan nadat ik 4 jaar lang bij mama heb geslapen. Ik blijf ook gewoon borstvoeding geven zo lang het lukt. En natuurlijk volg ik zijn ritme! Hij weet zelf ten slotte beter wanneer hij moe is, honger heeft of gewoon wilt knuffelen en spelen. Stach gaat het heus wel leuk hebben op de kinderopvang. Daar moet hij uiteindelijk toch naar toe want mama moet naar school.
Wij doen het gewoon hoe wij het graag willen. Dat werkt voor ons nu eenmaal het beste. Een happy kindje is ook een happy mama!

Sinds een maand krijgt Stach groentepapjes. En wat gaat dit goed zeg! Op dag 6 heeft hij meteen 150gr. (Eigenlijk 160gr. omdat ik iets te veel klaar gemaakt had) opgegeten. Nu eet hij ook al vleesje en vis erbij. Hij eet al 250gr. en daarna nog wat water. Dat was voor hem ook de eerste keer. Met het warme weer dronk hij gewoon wat meer melkje, wat toch automatisch verdund wordt door mijn lichaam. Omdat ik een voorraadje mama-melk wil hebben voor op de opvang, kolf ik. Wanneer Stach zijn groentepapje heeft opgegeten, dan kolf ik de volledige voeding. Zo kan ik wat melk meegeven naar de opvang, en kan ik dus borstvoeding blijven geven!

Een paar weken geleden hebben we weer foto's laten maken door Joni. En wat zijn ze ook weer leuk! Elke keer weer verbaasd Joni ons met het resultaat!
Hier een paar kiekjes!

Dat was het weer voor deze blog!

Dikke kus,
Meike en Stach

Hier ben ik weer!

Ik vond dat het toch wel weer eens hoog tijd werd voor een nieuw blogberichtje.

We springen even terug in de tijd.

Op 18 Februari 2015 ben ik mama geworden, zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen hebben. Ik was 12 dagen over tijd, maar de contracties zijn nog helemaal vanzelf begonnen. Gelukkig! Want ingeleid worden, zag ik echt niet zitten. Ik wou een zo natuurlijk mogelijke bevalling.

Op dinsdagavond 17 februari is het echt allemaal begonnen. Ik had de nacht ervoor slecht geslapen. 's Middags moest ik even langs het ziekenhuis om aan de monitor te hangen. Dit moest ik om de dag doen, omdat ik over tijd was. Toen ik thuis kwam, werden de "krampen" steeds erger en steeds regelmatiger. Ik had Karen die avond toch maar opgebeld om terug te komen, want ze was die middag ook mee naar het ziekenhuis geweest. Lang zou het nu niet meer duren.
Ik wou graag zo lang mogelijk thuis blijven. We zijn uiteindelijk ook pas om 12u 's nachts naar het ziekenhuis gegaan. Ze vroegen bij de spoed wat ik kwam doen... Wat een mopje! Ik stond daar te puffen en had een immense buik! Achja, daarbij vroeg ze ook nog of ik een rolstoel nodig had. Dat vond ik een beetje overdreven. Voordat ze die rolstoel genomen zouden hebben, was ik al lang te voet op de verloskamer. De dame van de spoed liep met ons mee naar de lift. Toen Karen, mama en ik uit de lift wilden stappen, kreeg ik natuurlijk net weer een wee! Ik ben dus maar in die deuren blijven staan om de wee weg te puffen.

Eigenlijk ging het al bij al nog best snel. Ik kon in het begin heel goed de weeën weg puffen. Thuis vond ik het ook vlot gaan. Terwijl ik de wee rustig weg pufte, hield mama of Karen de timer in de gaten. Ik vond het makkelijker gaan als ze dan even niks zeiden. Toen ik in het ziekenhuis aan kwam, had ik al 6cm ontsluiting, wat best goed was! Maar rond 3u 's nachts kreeg ik persweeën. Jammer genoeg had ik nog maar 7cm opening, dus mocht ik nog niet persen. Toen werd het natuurlijk ook heel erg pijnlijk. Maar een epidurale wou ik nog steeds niet! Ik had liever even pijn dan een ruggenprik waarbij er van alles mis kan gaan. Ik wou alles echt meemaken! En wat is pijn? Als je daarna je kleintje op je hebt liggen, weet je echt wel dat het het allemaal waard is geweest!
Mijn buurvrouw, die als vroedvrouw werkt in het ziekenhuis, had mij verteld dat ik haar mocht bellen als het zo ver was, dan kwam zij de bevalling wel doen. Dat vond ik echt heel erg fijn. Ik ken haar goed en dat stelde mij gerust. Ze had die dag overdag gewerkt, maar stond om 3u 's nachts aan mijn zijde! Echt lief. En dat terwijl ze 's morgensvroeg weer moest beginnen werken.
Het geluk was dat ik als enige aan het bevallen was die nacht. De vroedvrouwen hadden alle tijd voor mij. Ik had er uiteindelijk dus twee bij. Isabelle had me de hele nacht begeleid, ook nog toen Ruth er bij was. Ruth heeft uiteindelijk de bevalling gedaan, terwijl de gynaecoloog erbij stond te kijken. Ik heb echt een hele fijne bevalling gehad. De vroedvrouwen hebben zo goed hun best gedaan en me echt goed geholpen. Ik had een geboorteplan en daar hebben ze ook echt naar gekeken. Ik ben dus uiteindelijk zonder enige medicatie bevallen en wat een mooie ervaring was dat!

Op 18 februari om 5.43u is Stach Wout Staals geboren. Hij was welgeteld 56,5 (!) cm en woog 3,825kg! Wat een baby! De gevoelens die daarbij komen kijken, kun je gewoon niet beschrijven. Het is echt iets prachtigs! Ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt, wat ik ook heel erg graag wou.
Toen ze mij gingen verfrissen, mocht Stach even op schoot bij Omi. En wat deed hij daar? Hij begon te duimen! Mama nam snel een foto. Daarna heeft hij ook meteen even bij Karen geknuffeld.
Daarna kom je dan op de kamer met je kleintje en dan begint het pas echt door te dringen... Ik ben mama geworden! Mama en Karen zijn even thuis gaan slapen, want ze waren natuurlijk ook doodop. Ze hadden heel de nacht aan mijn zijde gestaan (en gezeten). Rond half 9 's morgens was ik uiteindelijk alleen op de kamer, met mijn lieve kleine spruit. Ik was van plan om nog wat te rusten voordat het bezoek zou komen, maar ik kon niet anders dan naar mijn lieve Stach kijken! Ik had dus gewoon even gerust met Stach bij mij, slapen kon en wou ik op dat moment niet. Ik had bewust alleen de familie 's morgens gebeld, zodat ik een rustige eerste dag zou hebben. 's Avonds heb ik mijn vrienden en vriendinnen gestuurd.

De dag erop heb ik de bevalling op video bekeken. Ik ben zo blij dat ik die beelden heb! Op het moment van de bevalling, ben je zo ver weg en echt in trance, waardoor je je vaak de helft niet meer herinnerd. Karen heeft gefilmd en mama heeft foto's genomen. Ik kijk daar nog vaak naar, omdat ik het zo mooi vind. Het is gewoon onbeschrijfelijk!

Stach is nu ondertussen alweer bijna 4 maanden. De tijd vliegt echt enorm hard! Hij lacht, brabbelt, grijpt, rolt om, wilt heel de tijd staan,... Kleine jongens worden groot! Ik geniet van elk moment. Ik heb natuurlijk ook al duizenden foto's. Ik kijk soms terug naar foto's van de eerste weken en wat een verschil is dat in vergelijking met nu! Hij is zo hard gegroeid! Hij is nu ongeveer 10cm groter dan bij de geboorte en weegt ongeveer 2,5kg meer.

Op 12 maart ben ik grote zus geworden. Wolf doet het ook echt super goed! Hij was bij de geboorte 52cm en woog 3,700kg. Stach en ik zaten al even in de wachtkamer, toen Gerd ons kwam roepen. We mochten gaan kijken in de verloskamer. Wat een klein schatje! Het was heel erg snel en vlot gegaan bij mama. Natuurlijk ook zonder ruggenprik.

Stach en Wolf zijn helemaal gek van elkaar! Nu spelen ze ook echt samen, en reageren ze op elkaar. Wolf is 3 maanden geworden, Stach is bijna 4 maanden. Ze zijn nu ongeveer even groot, maar Wolf weegt zelfs meer dan Stach! Heerlijke mennekes zijn het.

Ik vind het echt heerlijk om mama te zijn. De geluidjes, aanrakingen, lachjes, alle momenten. Ik koester het allemaal. Ik kan en wil me geen leven meer voorstellen zonder Stach. Zo verliefd dat ik ben op mijn kleine spruit. Ik kan de gevoelens zelfs niet beschrijven! Ik ben trots op alles wat hij doet, gewoon omdat het mijn kindje is. Ik knuffel en kus hem nog steeds elke vijf minuten. Sommige mensen hebben me verteld dat dit wel een keer stopt, maar dat zal bij mij nog wel wat jaren duren, denk ik! 's Morgens (en 's nachts) wakker worden naast mijn lieve schat, is een mooi begin van de dag. Ja, ik doe aan co-sleeping. Ik kan het alleen maar aanraden. Stach ligt lekker bij mij in bed. Als ik wakker word van een geluidje, want dat heb je als mama, dan kijk ik gewoon even opzij en zie ik meteen of er iets aan de hand is. Stach heeft meestal nog 1 nachtvoeding. Ik neem hem dan gewoon bij mij, leg hem aan de borst en slaap verder. Wanneer hij loslaat, wissel ik van kant en slaap ik weer verder. Hij valt daarna ook gewoon meteen in slaap. Wat een luxe! Borstvoeding is gewoon zo fijn. Het is de beste voeding voor je kleintje, je hebt het altijd bij, het is altijd op temperatuur,... Gewoon lekker makkelijk. Ik geef al bijna 4 maanden borstvoeding, en ik ben nog lang niet van plan om ermee te stoppen. Stach is er helemaal gelukkig mee en groeit enorm goed! Lekkere mama-melk!

Ik vind het alleen jammer dat er nog altijd een taboe rond borstvoeding heerst. Dit is de meest natuurlijke voeding, maar toch zijn er mensen die het vies/belachelijk/ongepast/... vinden. Jammer voor hun dan. Ik voed wanneer Stach honger heeft. Als dit nu net is wanneer ik op restaurant ben, dan is dat zo. Stach krijgt voeding op vraag, dus is het altijd een verrassing wanneer hij honger heeft. Ik vind natuurlijk ook dat je je borst niet aan heel de wereld moet laten zien, maar discreet voeden gaat. Het enige wat je dan ziet, is het achterhoofdje van mijn kereltje. Heerlijk met die lekkere haartjes! Is toch een leuk uitzicht? Ik snap vaak niet waarom mensen er moeilijk over doen. De borstvoedings-bh's van tegenwoordig zien er zo leuk uit en zijn mooi discreet. Mensen geven hun kindje toch ook gewoon een flesje als ze ergens zijn? Dan kan borstvoeding ook gewoon. Er zijn wel eens mensen die mij aan blijven staren, maar dan lach ik gewoon extra vriendelijk. Ze zijn er nog nooit wat van komen zeggen, maar als ze dat doen, heb ik natuurlijk wel wat antwoorden klaar. Tenslotte is de mensheid zo blijven groeien! Moeder Maria heeft Jezus zo ook gewoon gevoed. Je denkt toch niet dat ze in die tijd al flesjes hadden?! Ik blijf gewoon lekker voeden, wanneer mijn lieve Stach honger heeft.
Ik vind het ook wel heel erg fijn dat mijn vrienden hier nooit moeilijk over gedaan hebben. Het kan altijd dat iemand er een andere mening over heeft natuurlijk, maar zij hebben mij gewoon altijd gesteund en vinden het nu ook gewoon doodnormaal. En zo hoort het ook!

Ik wil nog even iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, berichtjes, cadeautjes en bezoekjes! Echt fijn dat jullie allemaal aan me denken en Stach hebben welkom geheten in deze mooie wereld! Al de lieve woordjes hebben voor een blijvende glimlach gezorgd. Ik zit nog steeds op mijn roze wolk. Dank jullie wel!
Ik ben ook heel erg gelukkig met al mijn lieve vrienden en vriendinnen. Ze zijn me altijd blijven steunen. Stach is helemaal gek op zijn ooms en tanties!
Mijn familie mag ik natuurlijk ook niet vergeten. Ze staan altijd voor ons klaar!
Stach en ik mogen nog thuis wonen, bij Omi, Opi en Wolf. Daar zijn we ook heel erg blij om!

Nog even een update'je. Ik had afgelopen maandag, 8 juni, mijn examens. Dit waren er meteen vier. Het was de allereerste keer dat Stach bij mama zou blijven. Nonna was op Wolf komen passen, zodat mama met Stach en mij mee naar Hasselt kon. Dan kon ik nog even voor het examens voeden, en meteen erna ook. Ik kolf nog niet en wou dat ook niet voor die ene dag doen. Ik had best wel veel zenuwen, niet voor het examen, maar wel om Stach achter te laten. Ik wist dat mama het super zou doen, maar toch was het mijn kleine baby'tje die ik even niet bij mij ging hebben. De eerste 5 minuten van het examen, had ik al tig keer op de klok gekeken. Was het nu nog maar 5 minuten bezig? Het leek wel een eeuwigheid! Ik had een paar foto'tjes meegenomen, zodat ik daar naartoe kon kijken als ik hem miste. En maar goed dat ik ze bij had, want ik heb elke minuut wel even gekeken. Na 2u en 15min. had ik mijn examens eindelijk klaar. Stach sliep gewoon al die tijd! Mama was in het centrum gaan wandelen. Het was allemaal super gegaan! Nu nog wachten op mijn punten, die hopelijk net zo goed gaan zijn.


Ik wil proberen om vanaf nu weer regelmatig een blogberichtje te schrijven, want er zijn nog zoveel dingen die ik niet verteld heb. Maar voor nu is deze blog wel lang genoeg! Heel erg veel plezier met lezen!

Dikke kus,
Meike... & Stach!
XX

En we hebben de 40 weekjes gehaald!

Ookal lijkt de tijd eeuwig te duren, toch zijn de afgelopen weken nog best snel voorbij gevlogen.

Op 11 januari hadden we een feestje voor Gerd zijn verjaardag bij ons thuis want hij was de 12de jarig. Robbe wist al wel dat hij peter ging worden, maar ik had nog niks speciaals kunnen doen voor hem. Ik had dus nog een paar kleine cadeautjes gekocht, zodat hij toch iets had gekregen. Hij was er denk ik wel heel erg blij mee!

 

's Avonds zijn we nog lekker bij de Griek gaan eten. Ik kon nog amper naar de auto wandelen omdat ik zo vol zat! Maar het was dan ook zo lekker!
De dag erop was Gerd jarig. Ik had allemaal kleine cadeautjes voor hem. Eigenlijk waren het vooral baby-spulletjes om mee te spelen. Die zal hij binnenkort goed kunnen gebruiken met de twee kleintjes!

De dagen daarna heb ik vooral gestudeerd. Ik had blok. Donderdag, de 15de, mocht ik weer naar de echo. Mama was er toen weer een keertje bij. De gynaecoloog vertelde dat mijn kleintje nog steeds met het hoofdje klaar zat en dat het gewichtje al rond de 2,800 kg zat. Een flinke baby dus!
Ik was die dag ook de labeltjes voor de geboortesuiker kunnen gaan ophalen. Ik had er 100 besteld, maar ze hadden er per ongeluk 580 (!) gemaakt! Ik kreeg ze gewoon allemaal mee, dus dat was een meevaller. De proefdruk van het kaartje heb ik die dag ook goedgekeurd. Ik heb het helemaal zelf ontworpen en het ziet er zo leuk uit!

Vrijdag 16 januari was weer een speciale dag. Ik kreeg een kleine week daarvoor een berichtje op Facebook. Het was een journaliste van Flair. Ze was via de journaliste die mama en mij had geïnterviewd enkele jaren geleden, bij mij uitgekomen. Ze zocht nog enkele single mama's of mama's-to-be voor een artikel. Dit leek mij wel een leuk idee. Zo heb ik er weer een mooie herinnering bij! De journaliste wou mij graag nog zwanger op de foto dus ik moest opschieten. Ik werd eerst gestyled en daarna werd mijn make-up en kapsel gedaan. Na enkele foto's waren ze al tevreden! Het interview werd ook al tijdens de visagie afgenomen, dus ik kon na een paar uurtjes alweer naar huis. Het was een lange rit (van Kontich terug naar huis) dus ik was doodop, maar ik had er wel van genoten! Het artikel komt normaal gezien in nr. 12, wat rond half-eind Maart in de winkel zal liggen. Maar jullie zullen het wel horen als het zover is! Ik ben daarna nog even wat gaan drinken bij de Central  met mama en Heidi. Ik had Heidi al een tijdje niet meer gezien, maar het was echt heel erg gezellig!

Op 18 januari had ik afgesproken met Karen om te gaan lunchen. We wilden nog een keertje samen weggaan voordat mijn kleintje er is. Net voordat we gingen vertrekken, vertelde Karen mij dat ze een verrassing voor mij had als metie. Mama had het normaal gezien thuis klaargezet. Karen wou me wel blinddoeken in de auto, anders zou ik het misschien al zien. Ik wist echt niet wat ik kon verwachten! Ik dacht aan een voorwerp ofzo, al had ik geen flauw idee... Tijdens de autorit had ik zoveel zenuwen! Toen we thuis aankwamen, hielp Karen mij uit de auto en naar binnen. Ze deed mijn blinddoek af en daar stonden ineens een heleboel vrienden! Alles was versierd... Het was een surprise-babyshower, echt super gezellig! We hebben gepraat, gelachen en kidibul gedronken. Ook hadden ze twee lekkere taarten en heel wat cadeautjes! Mijn kleintje en ik waren echt heel erg goed verwend! Ik heb heel de dag een smile op mijn gezicht gehad, want zo'n verrassing had ik echt niet verwacht. Ik stond er toen weer een keertje bij stil dat ik echt wel van geluk mag spreken met zo'n lieve vrienden!

De rest van de dagen heb ik vooral gestudeerd. Maandag ben ik nog snel de envelopjes gaan ophalen, zodat ik ze na mijn examens meteen kon schrijven. Dinsdag mocht ik op raadpleging bij de vroedvrouw in het ziekenhuis. Toevallig had mijn buurvrouw, die als vroedvrouw in het ziekenhuis werkt, raadpleging. Ze legde me aan de monitor, zodat we alles nog een keertje konden controleren. Mijn kleintje vond daar niet veel aan! De monitor ging heel erg wild op en neer... Fijn vond ie het dus niet. We hebben, ondertussen dat ik aan de monitor lag, mijn geboorteplan besproken. Het zou echt heel erg fijn zijn, moest het allemaal zo vlot kunnen lopen. Ik hoop echt dat ik mijn kindje zonder medicatie ter wereld kan zetten! Voor de rest was alles in orde.
Op woensdag had ik mijn examens. Ik hoop dat ze goed gegaan zijn, maar het zal afwachten worden!
Die avond ben ik nog even op bezoek geweest bij Dieuwke. Onze mama's gingen vroeger veel met elkaar om, dus we kennen elkaar al van toen we nog klein waren. Het was echt fijn om nog eens bij te praten, want dat was al een paar jaartjes geleden!

Donderdag heb ik meteen de envelopjes geschreven en verder gewerkt aan de geboortesuiker, zodat alles op tijd af zou zijn.
Op zaterdag 24 januari, ben ik samen met Dimphy naar Hasselt gereden. Doenja vierde haar verjaardag. Het was heel erg gezellig, maar ik was toch ook wel doodop toen ik 's avonds ik bed lag! Ik had die avond ook nog een ander feestje, maar ik vond het zo eng om daar alleen naar toe te rijden in avond. Moest er dan iets gebeuren...

 

Zondag was het de babyborrel van Julian. Wat is dat toch een knap menneke! Er waren veel vrienden van mama van vroeger, dus het was leuk om iedereen nog een keertje te zien. Vivke had het allemaal goed geregeld, het was echt gezellig!
Maandag ben ik wat gaan drinken met Karen, Jolien en Stephanie. We hebben nog eens goed gelachen, en dat met lekkere snackjes erbij (a.k.a. bitterballetjes, kroketjes,...). Ik heb die dag ook weer even verder gewerkt aan de doopsuikertjes en heb ze allemaal af gekregen. Het ziet er keileuk uit!

Dinsdag, 27 januari, is een vroedvrouw langs gekomen. Ik wil graag zo lang mogelijk thuis de arbeid volhouden. Mijn gynaecoloog ging hiermee akkoord, maar natuurlijk heb ik dan wel een vroedvrouw nodig die kan controleren hoeveel ontsluiting ik heb. We hadden een kennismakingsgesprek en het ging allemaal heel vlot. Het is toch altijd een beetje afwachten hoe zoiets gaat lopen. Ik had haar ten slotte via de website van de 'vlov' gevonden en dan weet je nooit of er wel een klik gaat zijn, wat ik wel erg belangrijk vind. Gelukkig was er een klik en voelde ik me meteen goed bij haar. Ze had dezelfde mening als mij over heel wat zaken. Ik was echt wel even opgelucht dat ik een fijne vroedvrouw gevonden had! Dan kan ik tenminste zo lang mogelijk thuis blijven, voordat ik naar het ziekenhuis ga. De vroedvrouw wilde nog even aan mijn buik voelen om zo de ligging van de baby te bepalen. Ze heeft toen ook nog een keertje het gewicht geschat (aan de hand van die handgrepen). Ze kwam ongeveer op hetzelfde gewichtje uit als wat de echo mij vertelde, dus dat was positief. Ook vertelde ze mij dat ik heel wat vruchtwater heb. Dit kan gelukkig geen kwaad, omdat mijn suikerwaarden in orde zijn en het maagje en de niertjes van mijn kleintje het gewoon goed doen. Het kan zelfs een voordeel zijn bij de bevalling! Mama had dit bij mij ook en Nonna dacht ook dat ze wat meer vruchtwater had dan normaal, dus het zal wel erfelijk zijn. De vroedvrouw voelde ook nog even hoe het hoofdje lag. Er was nog wat speling tussen mijn bekken en het hoofdje, dus de bevalling zou vlot moeten gaan. En er was geen plaats meer voor de navelstreng om rond het hoofdje te komen! De stagiaire die er bij was vroeg of ze ook nog even de handgrepen mocht doen. Ik vond dat eigenlijk wel leuk! Gewoon omdat ik dat vorig jaar ook heb moeten leren in het ziekenhuis. Zij heeft ook met de doppler het hartje gezocht en gevonden. In Nederland mogen de stagiaires niet zo veel technieken doen als ik België. Zij leren zelfs geen bloedafname in het eerste jaar! Daarom vond ik het ook wel fijn voor haar dat ze alles nog even kon oefenen bij mij. Ik heb me ook meteen voorgenomen dat ik in het ziekenhuis ook stagiaires laat oefenen! Zij moeten het ook nog allemaal leren, dus als ik daar een bijdrage aan kan leveren, dan doe ik het graag. Ik weet natuurlijk ook dat de vroedvrouwen en gynaecologen de studenten goed begeleiden en dat ze hun niet laten oefenen als ze weten dat ze er nog niet klaar voor zijn. Ik weet dat veel mama's het niet zo op stagiaires hebben, maar ik sta daar ook weer gewoon volgend jaar (als stagiaire) dus ik weet hoe het voor hun is!
Die avond is Lore nog even op bezoek geweest. Het was al weer een tijdje geleden dat ik haar gezien had. Maar het was zo gezellig! We hebben goed bijgepraat.

Donderdag, de 29ste, had ik mijn 38 weken echo. Het was pas 's avonds ingepland, dus natuurlijk was het ook weer een tijdje uitgelopen. Karen is mee geweest. De gynaecoloog heeft gewoon naar de ligging van mijn kleintje gekeken, het gewichtje geschat, het vruchtwater bekeken,... Het hoofdje was nu wel weer mooi in beeld! Vorige keer was mama bij de echo en toen was het gezichtje niet goed te zien. Mijn kleintje woog alweer 3,3kg! Ik ben dus heel erg benieuwd naar de bevalling! Het blijft toch heel gek om te denken dat dat kleine mensje in jou groeit en dat je binnenkort hem of haar in je armen hebt liggen... Prachtig is dat! Dat de natuur dat zo gemaakt heeft. En als je dan bedenkt hoe het baby'tje nu ligt... zo opgefrommeld omdat er nog amper plek is!

Vrijdag ben ik met Nonna naar de dokter geweest. Ze moest de boostrix (kinkhoest-vaccinatie) nog krijgen. In Nederland wilde haar dokter haar dat niet geven, omdat het zogezegd levenslang goed is. In België daarentegen vragen ze iedereen zich terug in te enten. Vooral de zwangeren en de mensen die vaak in aanraking komen met kinderen of baby'tjes. Het is namelijk niet levenslang goed! Dus kon Nonna gelukkig mee naar onze dokter. Ik had haar gevraagd of ik de vaccinatie mocht zetten want het was alweer een tijdje geleden dat ik had kunnen oefenen. Dus ik heb ons Non gevaccineerd! Het ging gelukkig goed, al was het al bijna 10 maanden geleden.
In de namiddag zijn Ilka en haar mama op bezoek geweest. Ik had haar ook al een hele tijd niet meer gezien, dus het was fijn om nog een keertje bij te praten. We hebben met zijn allen lekker op de bank bijgekletst. Mama en haar mama zaten er ook bij. Echt gezellig!

Op zondag 1 februari ben ik met Papa, Karen, Jonas en Anouk een ijsje gaan eten. Het was echt heel erg gezellig! Ik had het de laatste maanden zo druk gehad met alle voorbereidingen en met school, dat ik hun al een tijdje niet gezien had. We hebben nog wat foto's samen genomen, omdat we dat nog niet hadden met mijn buikje erbij! Ik had van hun nog een cadeautje voor de feestdagen gekregen. Een kraamboek! Ik had dat op mijn geboortelijst gezet, omdat mij dat echt wel leuk leek. Daar kan dan iedereen die op bezoek komt, iets kort opschrijven. Er staan een paar vraagjes bij die je kan invullen. Echt heel leuk en ook een mooi aandenken!

's Avonds begon de finale van de Super Bowl! Het was dus Super Bowl Sunday. In Amerika zou ik dat sowieso weer gevierd hebben met lekker vettig eten en een hele avond naar de wedstrijd kijken. Dit jaar zat "mijn" team 'The New England Patriots' in de finale! Ja, dat is het team met die knapperd... Tom Brady! Helaas begint de wedstrijd pas 's avonds in Amerika. Met het tijdsverschil is dat pas 's nachts hier. Ik was zo doodop, dus ben gewoon lekker gaan slapen, in de hoop dat de Patriots zouden winnen. Ik wordt 's nachts vaak wakker om te plassen, en die nacht was dat dus ook zo. Elke keer dat ik wakker was, heb ik de score even bekeken. En ja hoor, ze hadden gewonnen! Ik was zo trots op hun. Maarja, ze zijn ook de beste!

Dinsdag 3 februari had ik weer raadpleging bij de vroedvrouw. Ik mocht weer aan de monitor en in het begin vond mijn kleintje het deze keer niet zo erg. Maar na een tijdje kreeg ik weer langs alle kanten stampjes. Ik had de laatste dagen best veel last van harde buiken, en dat was ook op de monitor te zien. Wie weet is dat een teken? Al heb ik daar nu al een weekje last van en is de arbeid nog steeds niet begonnen... Die nacht was het volle maan. Ook daar heb ik helaas niks van gemerkt! Mijn kleintje vindt het denk ik gewoon zo gezellig daarbinnen! Eruit wil ie nog niet.
Ik kreeg dinsdagmorgen een sms'je van Chanou, een vriendin die ook zwanger was. Ze had weeën en voor haar was het dus begonnen. We waren ongeveer voor dezelfde tijd uitgerekend. Ik vond het zo spannend! We hebben tijdens onze zwangerschap wel echt veel steun aan elkaar gehad, en ik leefde dus ook echt wel mee toen ik dat sms'je kreeg! Ik zat heel de voormiddag in spanning af te wachten en gelukkig hield ze me wat up-to-date met whatsappjes. Om kwart voor 2 was haar kleine meisje eindelijk geboren. Alles wat goed gegaan, gelukkig! Ze wou, net zoals mij, de bevalling heel erg graag zonder medicatie doen, maar was bang dat het niet zou lukken. Maar ze heeft het uiteindelijk helemaal zonder medicatie volgehouden! Ik was echt zo trots op haar! De borstvoeding gaat ook heel goed. Ik hoop echt dat het bij mij ook zo vlot gaat verlopen! Toen ze mij de eerste foto van Roxy stuurde, kreeg ik zelfs tranen in mijn ogen... Zo een mooi meisje! Ik kan al niet wachten om te gaan baby-daten.

Donderdag was ik het binnen zitten toch wel weer even heel erg beu. Ik ben toen 's middags met Mama en Karen naar Valkenswaard geweest. We hebben daar gezellig geluncht met ons Nonna. In de namiddag ben ik een lekker Rooibos-thee'tje gaan drinken bij Leonidas met Karen en Heleen. Daarna zijn we inkopen gaan doen voor het avondeten bij hun thuis. Lekkere pasta met groentjes!

Karen had op school van een leerkracht gehoord dat je silicone in longen kon spuiten, zodat alleen de bronchiolen en de rest van de vertakkingen over bleven. Ze wou dat doen, zodat ze dat mee op stage kon nemen. Toen ik bij haar thuis aankwam, rook heel het huis naar longen! De silicone zat erin en ze waren gekookt. Ze moest alleen nog die longen "pellen", al zag ze daar wat tegen op. Dus dat heb ik maar gedaan! Gezellig samen longen gepeld en schoongemaakt, hahaha, maar goed dat wij daar niet vies van zijn! Het resultaat zag er echt heel goed uit en was leuk om het zo eens te kunnen zien.

 





Vandaag ben ik 40 weekjes! We made it! Nou, de gynaecoloog zei dat mijn uitgetelde datum de 14de pas is, maar zij heeft een beetje gek geteld. De vroedvrouw die mij thuis gaat begeleiden voordat ik naar het ziekenhuis ga, heeft het ook nog eens uitgeteld en kwam, net zoals mij, op de 6de uit. Het schilt gelukkig maar een weekje, dus we zullen zien. Ik weet dat het nu elk moment kan gaan gebeuren en ik wacht dan ook vol ongeduld af. Ik moet me echt bezig houden, anders duurt de tijd veel te lang! Ik merk ook wel dat ik niet de enigste ben die in spanning zit af te wachten. Ik krijg elke dag heel wat sms'jes om te vragen of het al zover is, wat eigenlijk wel grappig is.
Ik heb besloten dat als het zover is, ik gewoon niemand ga sturen. Je weet namelijk nooit hoelang het dan nog duurt voordat je kleintje effectief op je ligt. Sommige vrouwen moeten daar 48u op wachten! Ik wacht gewoon lekker af. Als het komt, dan komt het. En na de bevalling, dan bel ik eerst alleen de directe familie op. En daarna stuur ik pas mijn vrienden, de rest van de familie,... Uiteindelijk zal ik het wel op facebook zetten. Maar ik denk vooral dat het heel erg belangrijk is om mijn tijd te nemen met mijn kleintje. Al de mensen zullen dus even mogen wachten, terwijl ik van mijn baby'tje geniet, want daar heb ik al die tijd zo lang op gewacht! En ik weet dat als ik begin te sturen, dat iedereen op hete kolen zit, wil weten hoe het is geweest en foto's wil zien. Daar wil ik natuurlijk ook wel aandacht aan besteden, maar mijn kleintje gaat op dat moment wel even voor. Als het zover, horen jullie het dus wel! Ik kijk er al echt heel erg naar uit!

Mama, Gerd en ik zijn net nog lekker bij de McDonalds gaan vieren dat ik vandaag 40 weken ben. Een keer in de zoveel tijd kan dat eens zo lekker zijn!
Nu wachten we verder af in spanning. Maar zolang ik bezig blijf, gaat de tijd nog wel goed voorbij. Ik geniet gewoon nog lekker verder van de tijd met mijn buikje, want ik denk echt wel dat ik die ga missen!

Dikke kus,

Meike en de kleine spruit

De laatste loodjes!

Ik heb het de laatste weken erg druk gehad, vandaar nu pas weer een blogberichtje. Ik ben volop bezig geweest met de voorbereidingen van de geboortesuiker, de kaartjes, de spulletjes voor in het ziekenhuis, naar school gaan, studeren,... En dan nog al die feestdagen daarbij! Ik heb al paar avonden gedacht: 'Nu ga ik weer een blogberichtje schrijven'. Maar toch kwam het er niet van. Dus nu dan maar een extra lange blog!

Op woensdag 17 december ben ik naar Valkenswaard geweest. Ter nagedachtenis van mijn oom, Wouter, werd er voor hem op zijn werk een boom geplant. Het was een mooi moment! De boom zal daar groeien, en we kunnen wanneer we ook maar willen naar de boom gaan kijken. Er werd ook een bordje bij gezet, met het opschrift: 'Om nooit te vergeten ~ Wouter Staals ~ Mensen mens'. Na een mooie speech van zijn baas werden er een paar wensballonnen de lucht in gelaten. Allemaal speciaal voor Wouter. Het is nog steeds wennen dat hij er niet meer is. Vooral met de feestdagen viel dit op. Wanneer we bij de familie waren, leek het altijd alsof ze iemand vergeten waren. Ik denk dat dat nog wel vaak zo gaat voelen. Maar ik heb er wel vrede mee. Ik ben echt heel dankbaar voor al de mooie momenten en herinneringen die we samen nog hebben kunnen meemaken. En in ons hart, blijft hij altijd!

Op vrijdag 19 december was er een kerstfeestje op school. De meisjes van het tweede jaar die op stage waren geweest, hadden die dag een 'terugkomdag'. Het was fijn om iedereen nog eens een keertje te zien, vlak voor de vakantie. Doenja had mij gevraagd om die avond te komen eten, gezellig onder ons twee. Ik had eerst heel mijn kot opgeruimd, omdat ik die zondag uit mijn kot zou vertrekken. Ik kwam helemaal uitgeput bij Doenja aan, nadat ik een heel aantal keer op en neer was gelopen van mijn kot (op de eerste verdieping) naar mijn auto om alle spullen er in te krijgen. Ik kon wel wat lekker eten gebruiken. Toen ik naar haar woonkamer wandelde, zag ik ineens allemaal vriendinnen zitten! Doenja had een 'mini-surprise-babyshower' georganiseerd. Ik was echt heel verrast! We hebben lekker wat gegeten, gepraat, gelachen,... En toen kwamen ze met een verrassing aan. Ze hadden zelf een cake voor mij gemaakt. En wat was het een leuke! Ik had echt een hele fijne avond.

 

De dag erop was de trouw van Sanne. Eerst naar het stadhuis, daarna naar de kerk en 's avonds naar het feest. Wat was het mooi! Sanne zag prachtig uit! Ze hadden een photobooth staan, wat natuurlijk altijd leuk is. Ik heb een paar hele leuke foto's. Ik heb die avond nog fijn met vrienden gepraat. Ik had voor het feest een jurkje aan, maar daar kon ik natuurlijk geen platte schoenen of laarsjes onder. Ik had dus maar high heels aangetrokken. En jeetje, dat was terug even wennen! Ik had voor de zekerheid ook maar teenslippers meegenomen, voor als het te zwaar werd. Maar ik heb gelukkig veel kunnen zitten en dus mijn schoenen de hele avond aangehad! Toen ik terug in de auto zat om naar huis te rijden, was ik zo dolgelukkig met mezelf. Klinkt stom nu... maar ik had, voordat ik thuis vertrok, mijn sloffen (met harde zool!) in de auto gelegd zodat ik die aan kon doen om naar huis te rijden. En wat was ik daar blij mee! Mijn voeten deden toch meer pijn dan ik gedacht had...

Op zondag ben ik samen met Gerd (mama haar vriend) en Mike (een vriend van de familie) mijn kot gaan leeghalen. Ik had veel meubels van thuis daar staan. De oude meubels moesten ook weer terug naar daar. Een heel gesjouw! Maar goed dat ik dat allemaal niet moest dragen. Die mannen hebben dat heel goed gedaan! Het was wel echt gek om te weten dat ik niet meer daar zou wonen... Ik heb die laatste week op kot elke avond wel een keer daarover nagedacht. Ik wist dat het toch wel weer heel anders zou gaan zijn om terug thuis te wonen. Ik had op kot zoveel vrijheid en maakte mijn eigen beslissingen, zonder rekening te houden met anderen. Dat gaat natuurlijk sowieso al anders worden, met mijn kleintje erbij, maar toch was het even een gekke gedachte. Ik zat echt heel erg graag op kot! Ik was niet de typische student die vaak op stap ging. Ik was liever de student die lang in bed lag en alleen was. Ik kon daar zó van genieten! Het zal heel erg anders worden, met mijn kindje erbij. Alleen zal ik niet meer zijn en echt vrije tijd hebben... dat zal nog wel een heel aantal jaren duren! Maar het is het allemaal waard. Het wordt een hele switch, maar ik kijk er echt wel naar uit. En ik geef al die dingen graag op voor mijn baby'tje!

Maandag was ik lekker gaan uiteten met Doenja en Dimphy. We hebben fijn bijgepraat! Ik vind het zo jammer dat ze onze opleiding sinds dit jaar op twee verschillende scholen in Hasselt geven. Onze klas van vorig jaar is dus gesplitst. Dimphy zit op de andere school en ik zie haar dus niet meer zo veel, wat ik wel heel jammer vind! En Doenja zie ik ook niet meer zo veel omdat ze nu vooral op stage is, wat ik natuurlijk niet doe dit jaar. Dus elke keer als we de kans krijgen om wat samen te doen, is dat echt wel fijn. En als mijn kleintje geboren is, denk ik ook wel dat ze op bezoek zullen komen. Daar kijk ik ook al heel erg naar uit!

Dinsdag de 23ste was ik snel op en neer gereden naar Eindhoven. Ik had echt dringend pyjamabroeken nodig voor in het ziekenhuis! Ook wou ik een paar makkelijke truitjes voor de borstvoeding. Ik had gelukkig die dag alles gevonden. Ik had er eerst niet bij stil gestaan dat ik nieuwe pyjamabroeken nodig had... Zo vaak heb ik dat nu ook weer niet aan en ik heb er dus bijna geen! Maar ik kan moeilijk in het ziekenhuis in mijn onderbroek gaan lopen. En een jeansbroek lijkt me ook niet zo fijn, als je toch heel de dag in bed ligt.

Woensdag 24 december was het Kerstavond. Ik was in de voormiddag eerst bij Sarah geweest. Ze had nog iemand nodig om make-up op te oefenen, wat ik wel graag wou doen! Het zag er echt super mooi uit. Ze kan er echt wat van, hoor!

Ik had die dag ook een pakje in de brievenbus. Een vriendin van Amerika had een superschattig knuffeldoekje opgestuurd voor mijn kleintje. Wat een verrassing!

's Avonds hadden we allemaal hapjes en snackjes gemaakt. Mama, Gerd en ik hebben samen Kerstavond gevierd. Er lagen heel wat pakjes onder de boom! De meeste cadeautjes waren voor onze kleintjes. Maar mama had er ook een paar, Gerd ook, en ik gelukkig ook. Het was een rustige en gezellig avond.

Kerstdag zelf, hebben we bij Nonna thuis gevierd. We hadden 's avonds chinees besteld, en wat smaakte dat! We hadden ook heel erg lekkere toetjes. Het leek alsof we met weinig waren... Robbe kon die avond niet en Wouter was er natuurlijk helaas ook niet bij. Maar toch hebben we het heel erg gezellig gehad! Lekker samen zijn met familie, is het allerfijnste!

Zaterdag 27 december was de trouw van Anissa. Hanan, een vriendin van vroeger, had me een paar weekjes daarvoor een mailtje gestuurd dat haar zus, Anissa ging trouwen. Ze waren vroeger onze buurmeisjes. Het was niet zomaar een trouw. Het was een Marokkaanse trouw! Een hele avond vol muziek, zoete hapjes, thee, veel eten, leuke gesprekken, super mooie jurken... Echt heel erg speciaal! Het had die morgen gesneeuwd dus het was erg koud buiten, maar gelukkig was het in de zaal lekker warm. Er waren echt heel erg veel vrouwen. In hun cultuur zitten de vrouwen gescheiden van de mannen. Het was dus een feest met alleen vrouwen, en ook kindjes erbij. Ik ben echt blij dat ik uitgenodigd was, want zo'n trouw maak je niet vaak mee! Het was echt een unieke en mooie ervaring!

Maandag 29 december ben ik even gaan lunchen met Alicia. Dat was ook weer gezellig! Ik kan altijd zo erg lachen met haar. We hadden weer fijn bijgepraat.
Op dinsdag hadden mama en ik een fotoshoot. Dat was mijn Kerstcadeautje voor haar! Mama zag er tegenop. Ze houdt niet zo van foto's. Maar toen we eenmaal bezig waren, vond ze het echt wel fijn. En achteraf, tijdens het bekijken van de foto's, vond ze het helemaal super! Ik wou gewoon graag mooie foto's van deze speciale tijd, want ik denk niet dat dat nog ooit zo gaat gebeuren. Samen zwanger zijn, dat moest echt wel op foto vastgelegd worden. En wat waren de foto's leuk! Joni had het echt weer mooi gedaan!
Die avond moest ik in Hasselt mijn kot-sleutel gaan inleveren. Was niet zo'n leuk moment. Gewoon weten dat ik daar nu niet meer woon en dus niet meer binnen kan... Maar ik doe het allemaal voor mijn kleine spruit!

Op 31 december was het Oudejaarsavond. Ik had Kidibul in huis gehaald voor mama en mij. We hebben het gewoon thuis gevierd. We hadden een super lekker toetje: vanille-ijs met pecannoten, warme chocoladesaus, maple syrup en slagroom!
Vanuit de keuken, konden we heel mooi het vuurwerk zien! Er waren ook een heel aantal wensballonnen. Daarna hebben we nog even wat televisie gekeken, en meegezongen met de liedjes die erop waren. Was eigenlijk echt wel heel gezellig! Ik lag rond half 2 in mijn bedje.
De dag erop gingen we bij Nonna lunchen, wat ook weer heel erg gezellig was. Gewoon lekker wat broodjes, soesjes, sapjes,...
In de namiddag hebben we bij Vivke de 6de verjaardag van Jenni gevierd. Ik heb toen ook nog even geknuffeld met Julian. Wat is dat toch een schattige baby!

Vrijdag en de dagen erop was ik heel erg verkouden. Ik kreeg bijna geen lucht. Ik heb die nachten ook echt niet goed geslapen. Het zat allemaal zo erg vast! Gelukkig werd het zondag al weer wat beter!
Zaterdag hebben we de Kerstboom afgebroken en de boxen opgezet. Ze staan langs elkaar in de woonkamer. Er hangt ook al een lief muziekmobieltje bij van Nijntje en de boxkleden zijn ook heel erg leuk!
Die maandag was Larissa jarig. Al 21... De tijd vliegt echt! We kennen elkaar al van de kleuterklas en ik ben zo goed als elk jaar (m.u.v. het jaar dat ik in Amerika zat) op haar verjaardag even bij haar thuis geweest. Elk jaar met haar verjaardag, besef ik pas echt dat het nieuwe jaar gestart is. Het is nu alweer 2015! Jeetje zeg, het gaat echt allemaal zo erg snel!
Dinsdag was ik nog even wat gaan drinken met Eva. Ik had haar ook al weer een tijdje niet gezien, dus we hadden heel wat bij te praten. Het was weer gezellig!

Woensdag de 7de kreeg ik heel erg speciaal bezoekje. Ik had Camille leren kennen in Amerika. We stuurde elkaar eerst heel veel via facebook, omdat zij ook op uitwisseling was the US. Zij zat in Connecticut en ik in Maine, wat niet zo dicht bij elkaar lag. We hebben elkaar dus pas gezien op de dag dat we terug naar huis gingen. We zaten samen in het vliegtuig naar huis. Dat was de eerste keer dat we elkaar in het echt zagen, maar het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. We hadden tenslotte ook heel het jaar mailtjes gestuurd en gepraat. Vorig schooljaar zouden we normaal gezien al afgesproken hebben, omdat zij in Maastricht studeerde en ik in Hasselt, wat niet zo ver van elkaar af ligt. Maar helaas was het er nooit van gekomen. Nu stuurde ze mij een paar weekjes geleden of ik eens kon afspreken. We hebben toen meteen een datum geprikt. Het was zo leuk om haar nog eens een keertje te zien! En ze had een superschattig cadeautje bij. We zijn samen gaan lunchen en hebben heel de namiddag bijgepraat. Ze komt normaal nog eens op bezoek wanneer mijn ukkepuk er is. En daarna ga ik een keertje naar haar toe, met mijn kleintje!

Donderdag ben ik nog wat inkopen gaan doen in Valkenswaard. Ik was eerst lekker gaan lunchen met Nonna en daarna ben ik de stad in gegaan. Ik heb enorm veel Zwitsal gekocht! Het was gelukkig in de aanbieding, dus heb maar meteen een hele voorraad ingeslagen. Mijn kleintje zal super lekker gaan ruiken! Ik kan al niet wachten!
Gisteren, vrijdag de 9de, is Karen even komen helpen met de geboortesuiker. Ik moest de potjes en zakjes nog vullen met snoepjes, aangezien ik geen suikerboontjes doe. Het ziet er echt heel erg leuk uit! De labeltjes met de naam op krijg ik volgende week binnen, maar die mocht Karen toch nog niet zien omdat ze het geslacht niet weet. We hebben ook nog wat bijgepraat. We kijken allebei zo erg uit naar de geboorte! Ik kan al niet wachten tot ik Karen kan bellen om te vertellen dat het zo ver is. Dat zal zo spannend worden!
's Avonds had ik nog even gefacetimed met mijn gastfamilie in Amerika. Het was alweer een tijdje geleden dat ik hun gesproken had. Ze kijken ook allemaal heel erg uit naar de kleine!

Vandaag heb ik nog een laatste fotoshoot gehad met mijn buikje. Ik wou graag mooie foto's hebben op het einde van mijn zwangerschap. Zo heb ik ook leuke herinneringen voor later. De foto's zijn echt prachtig geworden! Joni maakt er altijd zoiets moois van! Ik ga binnenkort een mooi foto-album laten maken met allemaal foto's van tijdens mijn zwangerschap. Ik wil daar dan ook de foto's in van de fotoshoots met Karen en met mama. Ik vind zo'n album toch altijd wel leuk om te hebben.

De laatste weken voel ik mijn kleintje heel erg duidelijk. Er komt vaak een teut op mijn buik te staan, waardoor mijn buik helemaal scheef staat. Is wel een heel grappig zicht! Mijn kleintje reageert heel erg goed op mijn stem. Is zo mooi om te zien! Ik ga dat allemaal wel heel erg missen, denk ik. Het is ook zo speciaal om een klein wezentje in je buik te hebben. Natuurlijk ga ik het net zo leuk vinden om mijn kleintje echt bij mij te hebben, maar toch is het heel anders.
Ik ben echt heel erg ongeduldig aan het worden... De weekjes gaan nu toch wel best traag. Waarschijnlijk is dat ook omdat ik zo in spanning afwacht. Natuurlijk is er een datum dat het kindje wordt verwacht, maar daar houdt de kleine echt niet altijd rekening mee. Het kan dus eigenlijk vanaf nu wel elk moment gebeuren. Ik ben gelukkig al 36 weekjes ver, dus ik heb er nog maar een paar te gaan. Volgende week donderdag heb ik weer een echo en ik kan niet wachten om mijn kleine spruit weer te zien!
De laatste dagen zit mijn buik echt een stuk lager dan normaal. Ik merk dat vooral op foto's, maar ook als ik buk. De baby duwt dan heel erg op mijn blaas. Ik heb al vaak gedacht: 'Ojee, dit komt niet goed!'. Maar gelukkig heb ik nog niet in mijn broek geplast, haha.
Het zijn nu nog de laatste loodjes. Maar gelukkig voel ik me nog altijd heel erg goed! Ik ben er klaar voor en kan echt niet meer wachten tot mijn kleine ukkepuk op mij ligt! Mijn kleintje moet nog even een paar weekjes groeien en ik moet nog een paar examens afleggen, en dan mag het moment wel daar zijn. Ik kan niet wachten!

Kusje,
Meike en de kleine ukkepuk

Nog 2 maandjes te gaan!

Nog maar 8 weekjes te gaan!

Twee weekends geleden ben ik met Robbe gezellig een dagje naar de Antwerpse Zoo geweest. We hebben het heel erg naar ons zin gehad. Lekker veel gegeten, en veel dieren gezien. Maar het was toch wel erg koud! We hadden de trein genomen en waren op de weg naar de zoo nog even langs Starbucks geweest. Hoe koud het ook was, Robbe wou graag een Frappuccino... Wat lijkt hij toch op mij! Aangezien ik goed oppas met de cafeïne, nam ik een lekkere hot chocolate met toffee nut.
Ik was al een hele tijd niet meer in de Zoo geweest. Ik denk dat de laatste keer met Nonna en Robbe was. Toen zat Robbe nog in de buggy, dus het moet al zo'n 10 jaar geleden zijn geweest.
Het was super gezellig! We hebben heel de dag op ons gemak rond gewandeld en hebben alle dieren kunnen zien. Na de zoo, zijn we nog snel macarons gaan halen. Natuurlijk wel de echte, die van Ladurée, omdat die het lekkerste zijn. 's Avonds ben ik ook nog bij Robbe gebleven. Er was een kerstmarktje bij hun in de buurt, waar hij wel even naar toe wilde. Hij kreeg toen het geweldige idee om met de quad te gaan... Ik ging akkoord op voorwaarde dat we allebei een helm zouden dragen én dat ik mocht rijden! We hebben zo gelachen die dag!

De dag erop was de fitting voor de modeshow van Lorre & Florre. Ze hadden mij gevraagd om de zwangerschapskleding te showen. We waren met drie zwangeren. Die maandagavond mocht ik met 5 verschillende outfits op de catwalk lopen. Na maandenlang geen pumps te hebben gedragen, had ik er die avond toch weer aan. Het was wel even wennen hoor, maar gelukkig is het allemaal goed verlopen. Mama en Gerd waren komen kijken om mij te steunen, wat echt lief was! Het was een superleuke ervaring!

De donderdag erna, ben ik naar de rondleiding van het ziekenhuis geweest. Karen was er ook bij, omdat zij ook bij de bevalling gaat zijn. En rara wie er ook was... Mama en Gerd! De meesten weten het al wel, maar voor degene die het nog niet weten: Mama is ook zwanger! Ik word grote zus! Het is een heel avontuur om samen met je mama zwanger te zijn. Maar het is ook erg leuk en heel speciaal! We herkennen veel dingen bij elkaar en kunnen elkaar heel erg goed steunen. Mama is uitgeteld een maandje na mij. Ze wordt dus eerst oma en daarna weer mama. Het gaat gezellig druk bij ons worden, maar we kijken er allemaal heel erg naar uit!
De rondleiding was fijn. Er is veel uitleg gegeven. Ik heb wel stage gehad in dat ziekenhuis, maar er waren zoveel zaken die ik niet wist. Ik ben blij dat ik naar de rondleiding geweest ben. Het wordt nu allemaal zo echt! Er werd uitgelegd waar je binnen komt, waar je je moet inschrijven, wat je zeker bij moet hebben,... Ik vind het zo spannend!

Op 6 december was ons Nonna jarig. Ze is 70 nu! Ik had een foto-album met foto's van haar gezin van vroeger en nu cadeau gegeven. Wat was ze er blij mee! Iedereen kwam naar haar thuis voor de lunch. Het was super gezellig, maar ook een beetje moeilijk. Dit was het eerste feestje waar Wouter niet bij kon zijn. We weten allemaal dat hij er nog altijd is, maar toch leek het alsof zijn gezinnetje iemand vergeten was mee te nemen. Het was heel gek. Ondanks dat gevoel, hebben we toch een hele fijne middag gehad en hebben we Nonna haar verjaardag goed gevierd met broodjes en van allerlei lekkers!

Ik heb de boostrix (spuit voor kinkhoest) ook nog laten zetten. De dokter heeft die dag meteen gekeken of mijn bloeddruk nog in orde was. Alles was helemaal prima! Een paar dagen later, had ik weer een echo. Ik had met mijn tante geregeld dat Robbe mee mocht. Het was een verrassing voor hem. Hij vond het echt heel leuk om de baby, zijn petekindje, eens te kunnen zien! De gynaecoloog heeft alles weer even gecheckt, en vooral gekeken naar het hartje. Je kon goed de verschillende kamers zien. Alles was gelukkig in orde. De lengte van mijn kleintje is gemiddeld, en het gewicht zit zelfs een beetje boven het gemiddelde! Mijn kindje weegt 1698gr. nu. Het hoofdje zit ook al beneden. Ik ben een trotse mama! Mijn baby'tje was weer aan het geeuwen toen de gynaecoloog net de echo begon. Het is best grappig dat de baby bij de gynaecoloog meestal best rustig is, terwijl als we thuis zijn er heel wat stampjes gevoeld worden!

Ik heb deze week ook te horen gekregen dat ik geslaagd ben op de twee modules van het tweede jaar vroedkunde. Ik ben zo opgelucht dat dat deel al weg valt volgend jaar! Dan heb ik wat meer tijd om de rest van de vakken te leren en om met mijn kleintje te spenderen. Ik ben echt zo blij!

Vrijdag zat ik in de bus naar huis, toen ik heel erg veel last kreeg van harde buiken. Gelukkig had de kinesist mij net een uurtje daarvoor nog wat geholpen met de ademtechniek. Ik heb die goed kunnen toepassen in de bus! Het was ook heel erg druk en benauwd. Hierbij had ik ook nog eens de griep gekregen, waardoor ik heel het weekend futloos was. Maar gelukkig ben ik er nu zo goed als vanaf! Dan hebben we dat ook al weer gehad voor de feestdagen.

De laatste weken kan ik echt heel goed mijn kleintje voelen. Ik zie ook elke keer in mijn ooghoeken mijn buik op en neer gaan. Als ik wat sneller zou zijn, zou ik het voetje kunnen vastgrijpen! Ik heb dit al elke keer proberen te filmen, maar het is nog steeds niet goed gelukt. Ik blijf proberen, zodat ik jullie binnenkort kan laten meegenieten. Het is echt een super gek, maar ook heel fijn gevoel. De baby reageert ook steeds meer op mijn stem. Mama heeft dit weekend nog een paar keer aan mijn buik gevoeld. Mijn kleintje bewoog telkens heel goed en reageerde ook op haar stem. Het zag er zo lief uit!
Ik begin steeds ongeduldiger te worden. Ik weet dat mijn kleine spruit eerst nog wat moet groeien, maar ik kan écht niet meer wachten tot ik hem of haar in mijn armen heb! Nog een paar weekjes wachten. Eerst nog de feestdagen, twee weekjes les, een dag examen, en dan kan het elk moment gebeuren! Het is nu echt al aftellen.

Tot snel!
Meike en de kleine spruit

Vandaag zijn we 75% ver!

Vandaag ben ik 30 weken zwanger, wat gaat het toch snel! Nog maar 10 weekjes te gaan. Voordat ik het weet, lig ik in het ziekenhuis met mijn kindje in mijn armen!
De laatste weken zijn zo enorm snel gegaan. Ik heb het erg druk gehad op school, waardoor de tijd wel heel erg voorbij is gevlogen. Twee weken geleden hebben er paar meisjes op school mijn buik ingegipst. Het was een heel gek gevoel om de natte gips op mijn blote buik te krijgen. Het werd na een tijdje ook erg zwaar, maar gelukkig is alles goed gegaan. De leerkracht die erbij was, had een beetje schrik dat ik zou flauwvallen, omdat de gips warmte uit het lichaam onttrekt bij het opdrogen. Maar dit is gelukkig niet gebeurd. De meisjes hebben snel gewerkt en het resultaat ziet er kei leuk uit! Ik weet nog niet goed wat ik met de gipsbuik ga doen, maar ik heb al wel heel leuke ideetjes gevonden.

De laatste tijd beweegt mijn kindje zo veel én op de gekste momenten! Zo stond ik laatst met mama in de winkel, toen ik een heel erg gek gevoel kreeg. Het leek alsof de baby mijn blaas aan het kriebelen was. Het was geen stamp, maar echt een langdurig kriebelig gevoel. Ik moest echt mijn best doen om niet in mijn broek te plassen! De laatste tijd krijg ik dat gevoel steeds vaker. Vooral als ik net recht sta, of een snelle beweging maak. Het kietelt dan zo erg! Ook heb ik vaak 's avonds het gevoel dat de baby kopjerol en salto's aan het maken is. Net alsof er een feestje in mijn baarmoeder is! Maar elke keer als ik kijk, dan stopt het natuurlijk... Filmen lukt helaas ook niet. Maar ik geef het zo snel niet op! Ik hoop dat ik het binnenkort op film krijg.

Vorige week zijn Karen (mijn beste vriendin) en ik een fotoshoot gaan doen. Ik wou nog graag leuke foto's van ons samen hebben, met mijn buikje erbij, en ik had een verrassing. Ik had met Joni, de fotograaf, een heel plan afgesproken. Karen had gelukkig helemaal niks door, en dat was ook wel heel duidelijk toen het moment daar was. Joni vertelde dat als we omgekleed waren, we al klaar konden gaan staan. Zij had zich ook al klaar gezet. Ik heb toen expres nog even wat gedronken, zodat ik een excuus had om Karen eerst klaar te laten staan, anders viel heel de planning door het water. Ik nam het kadertje met de echo mee en zei dat ik gewoon nog wat foto's wou met de echo erbij. Ik wist dat Karen het zo niet ging doorhebben. Joni zei dat we tegenover elkaar moesten gaan staan. Ze begon foto's te nemen, terwijl Karen nog niks door had. Ik vond het zo spannend! Mijn hart ging tekeer! Ik zei: 'Ik weet niet of je het kan zien'. Karen keek naar de echo en rende meteen het bos in. Ze was in schok! Ze had traantjes in haar ogen, toen ze zei: 'Ja, natuurlijk!'. Ik had een van de laatste echo's in een kadertje gestopt, met daarop de tekst: 'Wil jij mijn meter zijn?'.
Ik ben zo blij dat heel het plan gelukt is. We hebben leuke foto's van dat speciale moment. En mijn kindje gaat de liefste meter ooit hebben!
Tijdens de foto's die erna genomen werden, kon Karen het nog steeds niet geloven! We hebben die namiddag echt wat afgelachen. En al de foto's zijn super mooi geworden. Ik ga er binnenkort wat uitzoeken voor in het babyfotoalbum en voor op de babykamer.

Een paar weekjes geleden heb ik het matrasje voor in het babybedje opgehaald. Dit was een cadeautje van de peter van mijn kindje, mijn allerliefste neefje Robbe, en zijn mama. Toen ik ermee thuis kwam, kon ik niet wachten om het bedje op te maken, dus ben ik er meteen aan begonnen. Het ziet er zo schattig uit! Alle spulletjes zien er zo lief uit! Het wordt steeds spannender. Ik kijk er echt naar uit! Ookal besef ik het nog niet helemaal... Ik word binnenkort mama. Het besef zal er pas zijn als mijn baby'tje op mij ligt.

Ik heb een lijstje gemaakt van de dingen die ik nog allemaal wil doen voordat ik ga bevallen. Ik ben bezig met het ontwerpen van het geboortekaartje, de geboortesuiker, de geboortelijst,... Ook heb ik een pronostiek gemaakt. Ik neem die vanaf nu overal mee naartoe, zodat iedereen een kans krijgt om de het in te vullen. Ik ben benieuwd wie het dichtste bij de geboortedatum, het geboortegewicht en de lengte gaat zitten! Ik wil nog een kleine prijs verzinnen voor de winnaar.

Gisteren was het Thanksgiving. We hebben thuis gezellig samen gekookt. Sweet potatoes, een stukje kalkoensfilet, verse cranberry saus en als nagerechtje appel-perencruble. Het was heerlijk! Na het eten hebben we een rondje gedaan en hebben we elk een paar dingen gezegd waar we dankbaar voor zijn. Ik geniet echt van die familiemomenten. Ookal denk ik op Thanksgiving altijd weer even terug aan mijn mooie jaar in Amerika, ik weet dat er ooit een moment komt dat ik samen met mijn kleintje terug naar mijn tweede thuis ga. Dan laat ik hem of haar al mijn favoriete plekken daar zien.

Ik maak snel weer een nieuwe blog. Het kort nu allemaal zo op!
Morgen ga ik gezellig een dagje naar de Antwerpse Zoo met Robbe. Ik kijk er al naar uit!

Tot de volgende blog!
Meike, en the little one